Ik herinner me nog levendig een kerkdienst waarin de jeugdige voorganger de gemeente opzweepte om hun stad te gaan innemen. Wij proclameren bevrijding in de Naam van de Heer!

We moeten van alles

Wordt u daar ook niet zo moe van? Dat u tegenwoordig van alles moet doen in de kerk? We moeten zending bedrijven, we moeten voor de ouderen er zijn, we moeten de jongeren stimuleren, we moeten genezen, we moeten heilig leven, we moeten met asielzoekers in de slag, we moeten in gesprek met moslims .
De zieken moeten worden bezocht, de leer moet zuiver worden gehouden, we moeten aandacht hebben voor het gezin, voor de school, we moeten op werk een leesbare brief zijn etc. Wij zijn de boodschap. En dat alleen nog maar als christen. Buiten de kerk moeten we ook nog van alles.

We moeten van alles en we hebben haast, ongelooflijke haast. In dit leven moet het allemaal gebeuren. Het doet me denken aan de woorden van de Here Jezus:

“ Toen Hij de menigte zag, was Hij innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren, zoals schapen die geen herder hebben.” ( Matth. 9: 36)

De Joden in de dagen dat Jezus op aarde was, moesten van alles van hun leiders. Toen lag het zwaartepunt op het volbrengen van de Wet. Vandaag de dag komen we om in de thema’s en hypes. Waar komt die onrust vandaan? Wellicht omdat we aards denken? We wekken de indruk dat het straks is afgelopen. Terwijl we kinderen van de eeuwigheid zijn. Dit leven is bij wijze van spreken de eerste bladzijde van het boek, dat wel een begin heeft maar geen einde. Hoe waar is het woord: “Zij die geloven haasten niet.”